Από τους πιό απλούς και προσφιλείς ποιητές. Μεσολογγίτικης καταγωγής, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1859 και πέθανε στην Κηφισιά το 1951, σε βαθιά γερατειά. Σπούδασε φιλολογία και μετεκπαιδεύτηκε στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας. Το 1888, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, “Μελέτη”, και “Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδος”. Η δράση του, πέρα από την πνευματική, επεκτάθηκε και στην κοινωνική και δημόσια ζωή.Ενα πλήθος καινοτομίες οφείλονται στην πρωτοβουλία του Δροσίνη. Αναλαμβάνοντας διευθυντής της Δημοτικής Εκπαίδευσης στο Υπουργείο Παιδείας, δημιούργησε το Γραφείο Σχολικής Υγιεινής, και καθιέρωσε τη γιορτή της Σημαίας.Υστερα ανάλαβε διευθυντής Γραμμάτων και Τεχνών στο ίδιο Υπουργείο (1913-1923) και οργάνωσε το Μουσείο Κοσμητικών Τεχνών.
Εργάστηκε επίσης αποδοτικά στο “Σύλλογο προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων”. Με δική του πρωτοβουλία ιδρύθηκε η “Σεβαστοπούλειος Εργατική Σχολή” και στη δική του βοήθεια οφείλει πολλά ο “Οίκος Τυφλών”.
Το 1926 έγινε ακαδημαϊκός. Πέθανε σε ηλικία 92 χρονών, σεβαστός πρεσβύτης, στη βίλα του στην Κηφισιά. Εχοντας οικονομική άνεση, είχε πολλά εξοχικά σπίτια, στον Ωρωπό, στις Γούβες της Ευβοίας, στα Χορευτά του Πηλίου, κ.α.
Μπορούσε έτσι, τις ώρες της ανάπαυσης, να βρίσκεται στην εξοχή. Κοντά στη φύση, και να επικοινωνεί συνεχώς – άνθρωπος απλός καθώς ήταν – με τους ψαράδες και τους χωρικούς.
Αυτό βοήθησε αρκετά ώστε ο Δροσίνης, μολονότι κάτοικος της πρωτεύουσας, να αποδίδει με πειστικότητα την αγροτική ζωή, και τον κόσμο τών θρύλων, τών παραδόσεων και των ηθών και εθίμων της υπαίθριας Ελλάδας.
Υπήρξε ο κατ’ εξοχήν φυσιολάτρης ποιητής και μαζί με τον Παλαμά, τον Ν.Καμπά και τον Ι.Πολέμη, στάθηκαν οι πρώτοι ιδρυτές της “Νέας Αθηναϊκής Σχολής“, που πολέμησε τον ξεπερασμένο ρομαντισμό του Παράσχου και Βασιλειάδου.
Παράλληλα με την ποίηση, υπηρέτησε και την πεζογραφία, με θέματα που είναι κι αυτά αντλημένα από τη φύση, την εξοχή, την παράδοση και την εθνική ιστορία.
Τόσο στην ποίηση του όσο και στα πεζά του κείμενα, είναι πάντοτε απλός, φωτεινός, εύκολος και αισιόδοξος. Κατακτά αμέσως τον αναγνώστη, γι’ αυτό και αγαπήθηκε πολύ, ιδίως από τους μαθητές.
Ποιητικές συλλογές
Ιστοί Αράχνης (1880)
Σταλακτίτες (1881)
Ειδύλλια (1884)
Αμάραντα (1900)
Γαλήνη (1902)
Φωτερά σκοτάδια (1915)
Κλειστά βλέφαρα (1918)
Πύρινη ρομφαία – Αλκυονίδες (1921)
Το μοιρολόϊ της όμορφης (1927)
Θά βραδυάζει (1930)
Είπε… (1932)
Φευγάτα χελιδόνια (1935)
Σπίθες στή στάχτη (1940)
Λαμπάδες (1947)
Πεζογραφήματα
Αγροτικαί επτιστολαί (1882)
Παιδικά παραμύθια (1882)
Ο Μπαρμπα-Δήμος (1884)
Διηγήματα και αναμνήσεις (1886)
Aμαρυλλίς (1886)
Τό βοτάνι της αγάπης (1901)
Παραμύθια (1902)
Ερση (1922)
Η Ελληνική Χαλιμά (1922)
Η πεντάμορφη (1924)
Σκόρπια φύλλα της ζωής μου, Τόμος Α – Αυτοβιογραφία (1940)
Ειρήνη (1945)
Το ανθισμένο ξύλο (1948)
Σκόρπια φύλλα της ζωής μου, Τόμος Β – Αυτοβιογραφία (1982)
Σκόρπια φύλλα της ζωής μου, Τόμος Γ – Αυτοβιογραφία (1983)
Βιβλιογραφία
Κ.Παλαμά, Τα πρώτα κριτικά (1913)
Μ.Πετρίδη, Οι τωρινοί μας λογοτέχναι (1933)
Φ.Βράχα, Γεώργιος Δροσίνης (1951)
Α.Δόξα, Ο ποιητής Γ.Δροσίνης και το έργο του (1952)
Α.Καραντώνη, Γεώργιος Δροσίνης – Φυσιογνωμίες (1959)
Δ.Μάργαρη, Πρόσωπα και θέματα (1962)
Σ.Παναγιωτόπουλου, Ανθρωποι, καιροί και τόποι (1964)
Recent Comments