Βαρβάκειο, 50 χρόνια μετά.

Από το συμμαθητή μας Κώστα Χ. Κρεμμύδα, απόφοιτο του 1957, λάβαμε ένα ιδιαίτερα όμορφο και συγκινητικό ποίημα, με τίτλο «Βαρβάκειο, 50 χρόνια μετά.», αφιερωμένο στη μνήμη καθηγητών και συμμαθητών μας που έχουν φύγει.

Βαρβάκειο, 50 χρόνια μετά.

Μισός αιώνας, φίλοι μου, μα οι θύμησες ξυπνούν

κι απόψε τριγυρίζουνε στα σχολικά μας χρόνια.

Μεμιάς, στιγμές που πέθαναν, απόψε ξαναζούν

κι έτσι τις προσεγγίζουμε με περισσή συμπόνια.

Ρίχνουν κι οι θύμησες ματιές, που φτάνουν μακριά

δεν το χρειάζονται το φως, τρυπούν και το σκοτάδι

θεωρούν ακόμα κι αν κρατάς βλέφαρα σφαλιστά

και βλέπουν ίδιο ξάστερα το γιόμα και το βράδυ.

Απόψε μπρος μας όρθωσαν, αραδιαστά θαρρείς

σεβάσμιων καθηγητών χειροπιαστές φιγούρες

στη σχολική μας την αυλή, ώρα της προσευχής

κι εμείς, σαν τους αιχμάλωτους, με ξινισμένες μούρες.

Κορώνης, Αδαμόπουλος, Τόγκας, Σταμούλης, Μπρης

Αναστασάκης, Γερακιός, Μάζης και Παρπαρία

Παπασαράντος, Μαγουλάς, Ρήγας και Κοναξής

και Μερεντίτης και Πασσάς και Ταμβακλής και Σία.

Αυτές μας μπάσανε μετά σ’ αίθουσες μισητές

πελώριος μαυροπίνακας, τσουρούτικα θρανία

κι οι ώρες μας ατέλειωτες μα και δραματικές

αν τύχαινε, στο ξαφνικό, γραπτή δοκιμασία.

Σε τουαλέτες έπειτα μας χώσαν βρομερές

όπου στα διαλείμματα τρέχαμε με λαχτάρα

αδιάφοροι στις πνιγηρές, απαίσιες οσμές

κρυφά για να φουμάρουμε τα πρώτα μας τσιγάρα.

Ακόμη αυτές μας τράβηξαν σε στέκια «αμαρτωλά»

εκεί που γυροφέρναμε σαν κάναμε κοπάνα:

Στο «Μόντιαλ», στο «Ρόζικλερ» και σ’ άλλα σινεμά

ή κάποτε για δίτερμα στου πάρκου την αλάνα.

Κι απ’ τον Ναούμ μας πέρασαν έναν ποδηλατά

που’ χε κάτι ποδήλατα, που’ χαν στη σχάρα ακίδες.

Ο φουκαράς μας νοίκιαζε πάντα τα πιο παλιά

γιατί έτρεμε η καρδούλα του μήπως γυρίσουν βίδες.

Μα κι από σφαιριστήρια μας πήγαν μαγικά

(«Λαμέρας» και «Μελέταινα») κι απ’ άλλα στέκια πλάνα

κι ύστερα μας τρυπώσανε ζούλα και μυστικά

σε κάποιες πόρτες που ‘γραφαν «Μαίρη», «Κική», «Ροζάνα».

Όμως, σαν να βαριέστησαν οι θύμησες, θαρρώ

να σεργιανούνε σε γνωστά στενάκια λατρεμένα.

Άξαφνα μας παράτησαν, έξω απ’ το σχολειό

τα μάτια να σκουπίσουμε, που είναι βουρκωμένα.

 

Κώστας Χ. Κρεμμύδας

Ιούνιος 2007