Γνωρίζοντας τους Αποφοίτους

Αβέρωφ Ευάγγελος

Γερμανός Φρέντυ

Δροσίνης Γεώργιος

Από τους πιό απλούς και προσφιλείς ποιητές. Μεσολογγίτικης καταγωγής, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1859 και πέθανε στην Κηφισιά το 1951, σε βαθιά γερατειά. Σπούδασε φιλολογία και μετεκπαιδεύτηκε στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας. Το 1888, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, “Μελέτη”, και “Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδος”. Η δράση του, πέρα από την πνευματική, επεκτάθηκε και στην κοινωνική και δημόσια ζωή.Ενα πλήθος καινοτομίες οφείλονται στην πρωτοβουλία του Δροσίνη. Αναλαμβάνοντας διευθυντής της Δημοτικής Εκπαίδευσης στο Υπουργείο Παιδείας, δημιούργησε το Γραφείο Σχολικής Υγιεινής, και καθιέρωσε τη γιορτή της Σημαίας.Υστερα ανάλαβε διευθυντής Γραμμάτων και Τεχνών στο ίδιο Υπουργείο.

Παπάγος Αλέξανδρος

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1883. Φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή Βρυξελλών και το 1906 κατετάγη στον Ελληνικό Στρατό, ως μόνιμος Ανθυπίλαρχος. Το 1930 προήχθη στο βαθμό του Υποστρατήγου και στα τέλη του 1931, επί Κυβερνήσεως Ελ. Βενιζέλου. Τον Οκτώβριο του 1935 έγινε Υπουργός Στρατιωτικών στην Κυβέρνηση Γ. Κονδύλη και επιδόθηκε στην υλική και ηθική ανασυγκρότηση του Στρατού. Τον Αύγουστο του 1936, ανέλαβε την αρχηγία του ΓΕΣ και προετοίμασε το Στρατό μαζί με τον Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, για το νικηφόρο Ελληνοϊταλικό πόλεμο 1940-41 κατά τον οποίο υπήρξε Αρχιστράτηγος.

Σαμαράκης Αντώνιος

Σημαντικός πεζογράφος μας, του οποίου το έργο γνωρίζει ιδιαίτερα μεγάλη διάδοση τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Ο Αντώνης Σαμαράκης, του Ευριπίδη και της Ανδριανής, γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε νομικά (1937-1941). Από το 1935 ως το 1963 εργάστηκε στο Υπουργείο Εργασίας, θέση από την οποία παραιτήθηκε με την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά. Την περίοδο της Κατοχής θα λάβει μέρος στην Εθνική Αντίσταση, ενώ από το 1945 και μετά θα συνεχίσει να εργάζεται στο υπουργείο, εγκαταλείποντας τη θέση αυτή το 1963.

Τσάτσος Κωνσταντίνος

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος γεννήθηκε το 1899 στην Αθήνα. Αποφοίτησε το 1918 από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και άσκησε για μικρό διάστημα τη δικηγορία. Με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι το 1920. Την ίδια χρονιά, δημοσίευσε τις πρώτες του ποιητικές συλλογές και θεατρικά έργα, με το ψευδώνυμο Ύβος Δελφός. Μετά τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη Φιλοσοφία και Φιλοσοφία του Δικαίου στη Χαϊδελβέργη επέστρεψε στην Αθήνα.

Δοξιάδης Κωνσταντίνος

Ένα λαμπρό μυαλό, άγνωστος στους περισσότερους, o Κωνσταντίνος Δοξιάδης άφησε θετικά το αποτύπωμα του σε πάνω από 40 χώρες σε τέσσερις ηπείρους.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1851. Γιος παπά, μεγάλωσε ανάμεσα σε εννιά παιδιά (τα δυο πέθαναν μικρά) με το φόβο του θεού καί εξοικειώθηκε νωρίς με τα εκκλησιαστικά πράγματα, τη θρησκευτική ατμόσφαιρα και τις λειτουργίες. Όλα αυτά του διαμόρφωσαν μια χριστιανοπρεπή ιδιοσυγκρασία, πού τη διατήρησε με πείσμα ως το τέλος της ζωής του. Τα πρώτο γράμματα τα έμαθε στο νησί του, εσωτερικός στη μονή του Ευαγγελισμού. Επί οχτώ μήνες έζησε ως καλόγερος στο “”Αγιον Όρος”. Φοίτησε στο Γυμνάσιο στη Χαλκίδα, τον Πειραιά καί το τελείωσε στο Βαρβάκειο.

Ανδρέας Φραγκιάς

Παρόλο που η φήμη του σχολείου μας αφορούσε (και αφορά )  κυρίως την παρουσία αποφοίτων σε τομείς σχετικούς με θετικές επιστήμες , δεν είναι μικρή κι η συμμετοχή συναποφοίτων στις Τέχνες και τα Γράμματα. Επιφανής εκπρόσωπος αυτής της κατηγορίας είναι κι ο Ανδρέας Φραγκιάς. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1921. Αποφοίτησε από το Βαρβάκειο Πρακτικό Λύκειο το 1939 κι ήταν συμμαθητές και φίλοι με τον Άρη Αλεξάνδρου. Γράφτηκε μετά στην ΑΣΟΕΕ αλλά τα γεγονότα της ζωής δεν τού επέτρεψαν να πάρει πτυχίο. Συμμετείχε στην Αντίσταση κατά των Γερμανών, στην ίδια ομάδα με τον Αλεξάνδρου, τον Γεράσιμο Σταύρου και άλλους .Το 1945  ξεκινά η παρουσία του στην δημοσιογραφία, που διακόπτεται το 1947 καθώς εξορίζεται για οκτώ μήνες στην Ικαρία. Το 1950 υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στο κολαστήριο της Μακρονήσου. Το 1955 πρωτοεμφανίζεται στα γράμματα με το βιβλίο «Άνθρωποι και σπίτια» που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Το 1962 κυκλοφορεί η «Καγκελόπορτα», το 1972 « ο Λοιμός» και το 1985-6 το «Πλήθος1» και «Πλήθος 2» αντίστοιχα. Με μικρό αλλά πολύ σημαντικό έργο ο Φραγκιάς ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Το 1978 η Καγκελόπορτα γυρίζεται ταινία σε σκηνοθεσία του Δημ. Μακρή. Το 1987 του απονέμεται το Α Κρατικό Βραβείο για το «Πλήθος», ενώ το 2000 το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Έφυγε από την ζωή το 2002. Από την σελίδα του ΕΚΕΒΙ :« στο έργο του κυριαρχεί το πλήθος ως κεντρικό πρόσωπο. Οι χαρακτήρες του τείνουν να χάσουν την ατομικότητά τους μέσα από αλλοτριωτικούς μηχανισμούς είτε μέσα σε συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι (Κατοχή κι Εμφύλιος στα πρώτα βιβλία) ή σε ένα γενικότερο απρόσωπο σύστημα ( στα ύστερα έργα του)»

Άρης Αλεξάνδρου

«Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα και σε καμιά πολιτική οργάνωση. Δεν είμαι μέλος καμιάς εκκλησίας. Δεν είμαι οπαδός καμιάς θρησκείας. […] Έχοντας περάσει από τα ξερονήσια και τις φυλακές, νιώθω πως είμαι συγκρατούμενος όχι μόνο με όσους υποφέρουν στα φασιστικά στρατόπεδα, μα και με όσους βασανίζονται στο Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ. Νιώθω αλληλέγγυος και συνυπεύθυνος με όσους αγωνίστηκαν, αγωνίζονται και θα αγωνιστούν εναντίον όλων των τυράννων, εστεμμένων και τραγιασκοφόρων, εναντίον όλων των δεσποτών, γαλονάδων και ρασοφόρων.». Λόγια του πολύ σπουδαίου συγγραφέα και μεταφραστή Άρη Αλεξάνδρου , απόφοιτου του Βαρβακείου το 1940. «Το κιβώτιο» , ένα από τα σημαντικότερα έργα της νεοελληνικής γραμματείας , είναι το μοναδικό μυθιστόρημα που έγραψε, και εκδόθηκε  το 1975. Εξέδωσε ποιητικές συλλογές (Ακόμα τούτη η άνοιξη, Άγονος γραμμή, Ευθύτης οδών, Ποήματα 1941-1971)  κι είναι υπεύθυνος για πολλές μεταφράσεις κυρίως από τα Ρώσικα ( Ντοστογιέφσκυ , Τολστόι, Αχμάτοβα, Τσέχωφ κ.λ.π.) αλλά και Άγγλων, Γάλλων και Αμερικανών συγγραφέων. Στα χρόνια της δικτατορίας διέφυγε στο Παρίσι , όπου και πέθανε το 1978.

Γιάννης Βαρβέρης

Ένας από τους καημούς της Πανώριας Ρέλια, όπως μας έχει εκμυστηρευτεί  ο παλιός μας φιλόλογος Αναστάσιος Στέφος, ήταν πως ,εφόσον οι περισσότεροι θα πηγαίναμε Πολυτεχνεία και Ιατρικές, να μαθαίναμε  τουλάχιστον να χρησιμοποιούμε σωστά την γλώσσα. Αν σκεφτούμε , πως σπουδαίοι συγγραφείς και ποιητές, όπως ο Γιάννης Βαρβέρης ήταν απόφοιτοι, συμπεραίνουμε πως  η αείμνηστη Ρέλια μάλλον άδικα ανησυχούσε. Γεννημένος στην Αθήνα το 1955, τελείωσε το σχολείο το 1973 . Σπούδασε στη Νομική κι εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών από το 1981. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1975 και θεωρείται ένας από τους επιφανέστερους εκπροσώπους της γενιάς του ‘70. Το ποιητικό του έργο περιλαμβάνει 12 συλλογές , ενώ από το 1976 έγραφε κριτική θεάτρου στην Καθημερινή. Έχει μεταφράσει ξένη λογοτεχνία και Αττική κωμωδία ( Όρνιθες, Λυσιστράτη, Ειρήνη, Πλούτος, αλλά και Μένανδρο). Βραβευμένος με το Κρατικό Βραβείο Κριτικής -Δοκιμίου (1996), το Βραβείο Καβάφη(2001), το βραβείο του περιοδικού Διαβάζω (2002), και το Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του (2011). Ειρωνικός και ανατρεπτικός με κυρίαρχο στην θεματολογία του τον θάνατο, είτε μέσα από αλληγορικά πρόσωπα ή μέσα από την φθορά. Ο παλιός του συμμαθητής και συναπόφοιτός μας Νίκος Τσαδάρης θυμάται: «Αείμνηστος Βαρβέρης. Συμμαθητής μου, απόφοιτος του 1973. Ανέκαθεν μεγαλύτερος από την ηλικία του, με άριστο χειρισμό της γλώσσας και αστείρευτο χιούμορ. Έφυγε νωρίς, αλλά ποτέ από τη μνήμη μας.». Στο λογοτεχνικό περιοδικό Χάρτης , στο τεύχος που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2019 και ήταν αφιερωμένο στον Γιάννη Βαρβέρη, η σύζυγός του Αλίκη Αλεξανδρή-Βαρβέρη αναφέρεται σε αυτόν: «Θυμάμαι ή προσπαθώ να θυμηθώ ένα αγόρι 20 ετών που μιλούσε σαν να ήταν 40, του οποίου οι αδιαπραγμάτευτες ενασχολήσεις ήταν η λογοτεχνία και τα χαρτιά. Μαζί εντέλει πορευτήκαμε και χωρίς να το καταλάβω, αυτό το αγόρι έγινε ένας άνδρας  55 ετών, που αισθανόταν πολλές φορές σαν να ήταν 20. Λάτρευε τον Léo Ferré και τον Charles Trenet, τον συγκινούσε αφάνταστα ο Βέγγος, άκουγε τον Σπύρο Ζαγοραίο και αγαπούσε τους φίλους του λογοτέχνες, ηθοποιούς και όσους είχε κρατήσει από παιδί. Με τους τελευταίους, με ξάφνιαζε όσο μεγάλωνε γιατί έκανε πράγματα που δε συνήθιζε αλλά τα χαιρόταν σαν μικρό παιδί. Αυτά τα 36 χρόνια που περάσαμε είναι πολλά αλλά, ακριβώς γι’ αυτό, δε φτάνουν. Η τελευταία του βόλτα μέσα σε ένα ταξί μας ξάφνιασε οριστικά». Έφυγε ξαφνικά από την ζωή στις 25 Μαίου του 2011…..

Γιώργος Καραβασίλης

«Αν έστω και δυο στίχοι μου μείνουν μετά από μένα, τότε καλώς πέρασα», έλεγε σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις ο Γιώργος Καραβασίλης, ποιητής, δοκιμιογράφος, μεταφραστής και δημοσιογράφος. Γεννημένος το 1949 , αποφοίτησε από το Βαρβάκειο και σπούδασε στο Πολιτικό της Νομικής, χωρίς να πάρει πτυχίο. Ενδιαφερόμενος για το θέατρο, στράφηκε στις θεατρικές σπουδές με δάσκαλο τον Ροντήρη κι όταν εκείνος πέθανε, ολοκλήρωσε στην σχολή Βαφειά. Εμφανίστηκε νωρίς στα γράμματα, η  συλλογή του «Η γραφή και το μαχαίρι» κυκλοφορεί το 1970. Εκτός από το ποιητικό του έργο, ασκεί βιβλιοκριτική από τις σελίδες της Καθημερινής , του Βήματος και της Πρώτης. Συνεργάζεται με λογοτεχνικά περιοδικά( Το Δέντρο, Διαβάζω, Τομές, Ευθύνη), καθώς και με την ΕΡΤ , σε εκπομπές λόγου και πολιτισμού. Το ποιητικό του έργο αναζητά την αίσθηση  της πηγαίας ομορφιάς που εκφράζει ο γαλλικός συμβολισμός κι ο παρνασσισμός. Έτσι, όπως γράφει ο κριτικός και δημοσιογράφος Βασίλης Καλαμαράς « ( ο Καραβασίλης) οργανικά , λόγω ηλικίας ανήκει στην γενιά του 70, αλλά συνειδησιακά και ψυχολογικά βρίσκεται εκτός των υδάτων της». Ο ίδιος σε συνέντευξή του δήλωνε για αυτό : «Παρότι, χρονολογικά, είμαι της ίδιας ηλικίας, δεν νομίζω ότι ανήκω κατά ένα μεγάλο ποσοστό σ’ αυτή την «περίφημη» γενιά του ’70, η οποία και κατά το ηθικό μέρος της υποθέσεως, κατά ένα δυστυχώς μεγάλο ποσοστό, είναι περισσότερο γενιά του μάρκετινγκ (δηλαδή, γράψε μου να σου γράψω, σεξουαλικές ανταλλαγές κ.λπ.) παρά της περιβόητης «αμφισβήτησης». Ορισμένοι δε εκπρόσωποί της με θεωρούν σαν το άλλοθί τους. Ειδικά πάνω σ’ αυτό, δεν είμαι φίλος κανενός. Δεν δίνω και δεν παίρνω. Δεν είμαι ο καλός εαυτός κανενός. Είμαι ο εαυτός μου… Κι όσο για την αμφισβήτηση, εγώ έχω αμφισβητήσει τα πάντα και πριν από την αμφισβήτηση, και είπα: αυτά για μένα δεν υπάρχουν, δεν θέλω να υπάρχουν στην ποίησή μου. Όλη αυτή την πικρία και την απογοήτευση, εγώ τις κουβαλάω εκατοντάδες χρόνια…». Εξέδωσε επτά ποιητικές συλλογές και το συγκεντρωτικό «Ποιήσεις». Έφυγε από την ζωή το 2004 , μετά από σύντομη ασθένεια….

Γιώργος Παπαστεφάνου

Ο Γιώργος Παπαστεφάνου , ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός παραγωγός, δημοσιογράφος, αλλά και στιχουργός , είναι ένας ακόμη από τους αποφοίτους του σχολείου μας. Ο κύριος Έντισον με τις εκπομπές του τόσο στο ραδιόφωνο, όσο και στην τηλεόραση μας κράτησε επί δεκαετίες συντροφιά , αλλά διαμόρφωσε και το μουσικό μας κριτήριο. Η καθαρή κι ευγενική του φωνή είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές κι αναγνωρίσιμες στα ερτζιανά. Στην συνέχεια  δύο αναμνήσεις από τα σχολικά του χρόνια , όπως τις έχει ο ίδιος  αποτυπώσει: «Στο Βαρβάκειο ήμασταν συμμαθητές, αλλά δεν κάναμε παρέα, γιατί ήμασταν σε διαφορετικό τμήμα ο καθένας. Άκουγα όμως τους άλλους να τον επαινούν και να μιλούν γι’αυτόν με θαυμασμό. Σίγουρα, ήταν απ’ τα παιδιά που είχαν ξεχωρίσει. Μιχάλης Παπαγιαννάκης, πρώτη φίρμα! Και να που στην εβδόμη Γυμνασίου βρεθήκαμε να έχουμε κι οι δυο το ίδιο πρόβλημα. Είχαμε κάνει λάθος επιλογή και θέλαμε να αλλάξουμε. Να φύγουμε δηλαδή απ’ το Πρακτικό και να περάσουμε στο Κλασικό τμήμα τής ογδόης. Ειδικά εγώ με τα μαθηματικά, την φυσική και την χημεία, τα είχα βρει μπαστούνια και παραλίγο να χάσω τη χρονιά. Και να πείτε ότι δεν το ήξερα από την αρχή πως σ’ αυτά θα ήμουν σκράπας! Αλλά δεν ήθελα να λέω μετά, πως δεν δοκίμασα. Ωστόσο το Βαρβάκειο για να μην δημιουργηθεί προηγούμενο, δεν δεχόταν τέτοιες μετεγγραφές. «Ελάτε να σας δώσουμε χαρτί να τους πάτε σε κανένα άλλο σχολείο» είπε στις μαμάδες μας ο διευθυντής ο κύριος Γερακιός. Ο Μιχάλης που δεν είχε βύσμα αναγκάστηκε να το κάνει. Η μητέρα μου που το θεώρησε παράλογο και αντιπαιδαγωγικό, δεν το άφησε να περάσει. Για μένα, το  καλοκαίρι τού 1958 κύλισε με λίγη Λευκάδα για την ερασιτεχνική παράσταση που είχαμε ετοιμάσει με σκηνοθέτη τον Ροβήρο Μανθούλη και με πολλά Λατινικά με την Λουΐζα Καζολέα, γιατί για την σχολική αλλαγή από Πρακτικό σε Κλασικό έπρεπε να δώσω εξετάσεις. Το θέμα είναι ότι τέλειωσα το Βαρβάκειο, αν και πάλι στο απολυτήριο τα μαθηματικά μού χάλασαν τον βαθμό. Χρόνια μετά, θυμόμασταν με τον Μιχάλη αυτή την ιστορία και γελάγαμε για να μην κλαίμε: «Σ’ αυτόν τον τόπο, τίποτα δεν κάνεις δίχως μέσο». Είχαμε γίνει φίλοι πια, πολύ, πάρα πολύ. Είχα παρακολουθήσει την πορεία του και τον εκτιμούσα και τον θαύμαζα απεριόριστα. Και δεν φαντάζεστε πόσο λυπήθηκα όταν έμαθα ότι έφυγε, μια μέρα σαν την χθεσινή, πριν από δέκα χρόνια. Στις 26 Μαΐου δηλαδή τού 2009. Το 1941 είχε γεννηθεί. Η φωτογραφία που βλέπετε, βγήκε Απρίλιο τού 2005 στην Αθηναΐδα, στην εκδήλωση που είχε οργανώσει η ΕΡΤ για να γιορτάσει τα 45 – ακόμα τότε – ραδιοτηλεοπτικά μου χρόνια. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης ήταν ένας από τους αγαπημένους φίλους που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση.». «Απ’ ό,τι ξέρω, το κτήριο στην οδό Κωλέττη 34 παραμένει και σήμερα όπως ήταν. Μπροστά η μεγάλη αυλή για τη γυμναστική και για το διάλειμμα και κάπου στη μέση αριστερά, οι σκάλες που οδηγούσαν στους ορόφους και τις τάξεις. Σ’ αυτές τις σκάλες στο ισόγειο, βγάλαμε την πρώτη  φωτογραφία μας που βλέπετε. Με τη χορωδία μας και τον καθηγητή τής μουσικής Ιωάννη Μαργαζιώτη. Εδώ, εγώ είμαι ακόμα στην πρώτη γυμνασίου. Ή μάλλον, στην τρίτη γυμνασίου, όπως είχε επικρατήσει τότε να τη λέμε. Και θα είχαμε μάλλον κάποια εκδήλωση, αφού φοράω γραβάτα. Αυτό μού λέει στο τηλέφωνο και ο φίλος μου και συμμαθητής Σταύρος Πετρέλης. Εκείνα τα χρόνια, μαθήματα στο Βαρβάκειο κάναμε μονάχα το απόγευμα, δυόμιση με επτά, γιατί τα πρωινά στον ίδιο χώρο λειτουργούσε δημοτικό σχολείο. Ήμασταν δηλαδή φιλοξενούμενοι, αφού το παλιό Βαρβάκειο τής οδού Αθηνάς στην Αγορά, στα Δεκεμβριανά είχε καεί. Για τη γυμναστική και τα διαλείμματα είχαμε τότε και άλλο χώρο σε μια διπλανή, μικρή ταράτσα. Εκεί βγήκε η δεύτερη φωτογραφία. Εγώ μπροστά δεξιά, φοράω καπαρντίνα. Έχουμε μεγαλώσει πια αρκετά και είμαστε στην έκτη τού οκταταξίου γυμνασίου. Φωτογραφιζόμαστε με τον καθηγητή των μαθηματικών Ανδρέα Μαγουλά και τον Παράσχο Σταυρίδη, καθηγητή των γαλλικών που, δεν θυμάμαι για ποιο λόγο, τού είχαμε δώσει το παρατσούκλι Isagrin le loup. Πάντως τα γαλλικά που ξέρω, ως ένα σημείο στο Βαρβάκειο τα χρωστάω. Στα μέσα τής δεκαετίας τού ‘50, το Κυπριακό ήτανε φλέγον ζήτημα. Και αντιδρώντας στη βρετανική πολιτική, το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας είχε τότε σταματήσει την καθημερινή του σύνδεση με το Λονδίνο και είχε αρχίσει να βάζει παράσιτα στις εκπομπές τού BBC. Και στην Αθήνα, για να γλυτώσουν το πετροβολητό, πολλές ταμπέλες που θύμιζαν Αγγλία, άλλαξαν όνομα επειγόντως. Το ξενοδοχείο τής Μεγάλης Βρετανίας έγινε Petit Palais και ο κινηματογράφος «Βρετάνια» στην Πανεπιστημίου βαφτίστηκε «Αθηναία». Τότε αρχίσανε και οι μαθητικές διαδηλώσεις για την Κύπρο. Και θυμάμαι να περνάμε μπροστά από τα γυμνάσια θηλέων και να φωνάζουμε «Ένωση, Ένωση». Θα πρέπει να ήταν λοιπόν γύρω στο 1955, όταν  φέρανε στο σχολείο μας για να τη στηρίξουν οικονομικά την Μελπομένη Κολυβά (1893-1981). Ξεχασμένη δόξα τού θεάτρου, που σίγουρα είχε ανάγκη. Στην τρίτη φωτογραφία, τη βλέπετε όπως ήταν την καλή εποχή, μεγάλο όνομα, πρωταγωνίστρια κυρίως τής οπερέτας……….(τότε όμως είχε περάσει τα εξήντα κι έμοιαζε γριούλα)……Και τα παιδιά, καθώς την έβλεπαν στην αυλή, μπροστά στις σκάλες, να υποδύεται απαγγέλλοντας την Ελλάδα και την σκλαβωμένη Κύπρο, δεν μπόρεσαν να συγκρατηθούν και βάλανε τα γέλια. Τη λυπήθηκα. Είχα ακούσει γι’ αυτήν τόσα πολλά! Όταν λίγο μετά, την είδα να πηγαίνει μόνη προς την σιδερένια πόρτα τού σχολείου για να φύγει, την πλησίασα και τής έδειξα πως ήξερα πολύ καλά ποια είναι. Μού χαμογέλασε και μού έπιασε το χέρι. Με ρώτησε εμένα πώς με λένε. Μόλις τής είπα, ξαναρώτησε: «Με τον Παπαστεφάνου τον ηθοποιό, είχες κάποια συγγένεια;». Καμία, τής απάντησα. Δεν ήξερα καν ότι υπήρχε ηθοποιός με το όνομά μου.»

Δημήτρης Αναστασίου

«Ο Δημήτρης Αναστασίου τελείωσε το Βαρβάκειο το 1969. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στην σχολή Ηλεκτρολόγων του ΕΜΠ το 1974, συνεχίζει με μεταπτυχιακά στις ΗΠΑ.  Έτσι ,το 1979 τελειώνει το διδακτορικό του στο Berkeley και για μια τετραετία εργάζεται ως μέλος της ερευνητικής ομάδας στο Κέντρο Έρευνας J. Watson της IBM. Από το 1983 είναι καθηγητής στο Κολούμπια στην σχολή Charles Bachelor Electrical Engineering και καθηγητής Συστημάτων Βιολογίας. Είναι, επίσης, μέλος του Κέντρου θεραπευτικών Συστημάτων Καρκίνου του πανεπιστημίου. Μέλος του IEEE( Institute of Electric and Electronic Engineers) , της Εθνικής Ακαδημίας Εφευρετών των ΗΠΑ, έχει κερδίσει το Βραβείο Εξαιρετικής Καινοτομίας της IBM, καθώς και το Μεγάλο Βραβείο Διδασκαλίας του Συλλόγου Αποφοίτων του Columbia. Ο τομέας έρευνάς του για χρόνια ήταν στην περιοχή του βίντεο. Κάτοχος πατεντών με πιό γνωστή το MPEG-2, αλγόριθμος για συμπιεσμένη αποθήκευση και μετάδοση κινούμενης εικόνας και ήχου κι εφαρμογή στην ψηφιακή τηλεόραση , αλλά και στα DVD και στα blu-ray. Σήμερα, το ερευνητικό του ενδιαφέρον έχει μετατοπιστεί στην υπολογιστική Βιολογία με έμφαση στην αποκάλυψη και διευκρίνιση των βιομοριακών μηχανισμών  του καρκίνου , που συνδέονται με την διάγνωση και την πρόγνωση της ασθένειας, καθώς και τις θεραπευτικές εφαρμογές στα πλαίσια της προσωποποιημένης Ιατρικής.»

Θύμιος Παπαδόπουλος

Ο Θύμιος Παπαδόπουλος, μάλλον άγνωστος στο ευρύ κοινό , είναι ιδιαίτερα γνωστός και δημοφιλής στους κύκλους των μουσικών. Χαρακτηρίζεται μάλιστα ως το μουσικό μυαλό πίσω από τους εκτελεστές κι οι πνεύμονες πίσω από τους ερμηνευτές. Κι αυτό , καθώς είναι σπουδαίος δεξιοτέχνης στο σαξόφωνο, το κλαρινέτο και το φλάουτο , με πολύ σοβαρές σπουδές σε Ελλάδα και Αμερική. Απόφοιτος του 1974 από το Βαρβάκειο σπούδασε στη Νομική και Πολιτικές Επιστήμες. Ο Θ.Π. δεν είναι όμως απλώς ένας  βιρτουόζος που είναι περιζήτητος σε συναυλίες και ηχογραφήσεις, αλλά ένας ολοκληρωμένος μουσικός που διακρίνεται και στην ενορχήστρωση. Με πολλές και σπουδαίες συνεργασίες, ήταν για χρόνια υπεύθυνος για τις ορχήστρες που συνόδευαν την Χαρούλα Αλεξίου στις ζωντανές της εμφανίσεις. Αργότερα περνά στην παραγωγή και επί δεκαπέντε χρόνια ήταν διευθυντής παραγωγής στην Sony και μετά υπεύθυνος ρεπερτορίου και διευθυντής στην θυγατρική της την Ακτή. Το 2008 , και καθώς η δισκογραφία αλλάζει μορφή με την επέκταση του Διαδικτύου , επιστρέφει ως ενεργός μουσικός. Είναι ο μόνιμος ενορχηστρωτής του Θάνου Μικρούτσικου , ο οποίος δήλωσε πως ο Παπαδόπουλος γνωρίζει τα τραγούδια του καλύτερα από τον ίδιο! Συνεργάζεται με πολλά γνωστά ονόματα , όπως οι αδελφοί Κατσιμίχα, ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Φοίβου Δεληβοριάς, ο Μάριος Φραγκούλης  κ.λ.π. Μιλώντας για τις συνεργασίες του κι απαντώντας σε ερώτηση για το ποιά θα ξεχώριζε περισσότερο είχε απαντήσει : « σίγουρα η συνεργασία μου σε πολύ νεαρή ηλικία με τον Μάνο Χατζιδάκι, που ήταν μια ανεξάντλητη πηγή αισθητικής και δημιουργικότητας για τους ανθρώπους γύρω του». Εκτός από τα παραπάνω, ο Θύμιος Παπαδόπουλος είναι και συνθέτης, έχοντας γράψει μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο, αλλά και τραγούδια όπως το παρακάτω σε στίχους Παρασκευά Καρασούλου. Για το ότι ο Θύμιος Παπαδόπουλος είναι συναπόφοιτός μας πρώτο ακούσαμε από τον Αρίσταρχο Παπαδανιήλ. Επιβεβαιώθηκε από τον δημοσιογράφο σήμερα Βαγγέλη Δεληπέτρο ( απόφ. 1974) . Για του λόγου το αληθές μας  μετέφερε και τα λόγια του συμμαθητή τους Ν.Θ « ναι, ήταν στο δεύτερο τμήμα . Αν θυμάσαι ,έπαιζε φλάουτο όταν χόρευα με τη Ζουβέν μενουέτο στο Bourgeois Gentilhomme»….. https://youtu.be/onIc50q5qm0

Λάμπρος Λιάβας

Από τις μακροβιότερες αλλά και ωραιότερες εκπομπές της Ελληνικής τηλεόρασης είναι το «Αλάτι της Γης» που ασχολείται με την παραδοσιακή μουσική, δημοτική και αστική, και παρουσιάζει ήχους από όλη την ελληνική επικράτεια αλλά και λαογραφικά θέματα. Επιμελείται και παρουσιάζει ο Λάμπρος Λιάβας , απόφοιτος του 1977 και μπορεί κανείς να την δει κάθε Κυριακή 13.00 με 15.00 στην ΕΤ1. Ο Λιάβας είναι καθηγητής στο τμήμα Μουσικών Σπουδών του ΕΚΠΑ και συγκεκριμένα στον τομέα Εθνομουσικολογίας και Πολιτισμικής Ανθρωπολογίας. Αντιγράφω από το βιογραφικό του :«Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Απόφοιτος της Βαρβακείου Προτύπου Σχολής, σπούδασε Nομικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1977-1981). Μουσικές σπουδές: Πιάνο με τον Γιώργο Δασκούλη, Αρμονία και Αντίστιξη με τον Γιάννη Ιωαννίδη, Βυζαντινή Μουσική και Ελληνικό Δημοτικό Τραγούδι με τον Σίμωνα Καρά. Μεταπτυχιακές σπουδές: Με υποτροφία του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος στο Παρίσι, στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (1981-1987): Maitrise στην Εθνολογία Ν. Α. Ευρώπης με τον Paul-Henri Stahl (1982), D.Ε.Α. στην Εθνομουσικολογία (1983) και Διδακτορική Διατριβή με την Claudie Marcel-Dubois και τη Magie Andral  («Η λύρα στην Κρήτη και τα Δωδεκάνησα», 1987). Ακαδημαϊκή σταδιοδρομία Δίδαξε (ΠΔ 407/80) στο Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου (1989-1992). Το 1992 εκλέχτηκε επίκουρος καθηγητής, το 1998 αναπληρωτής καθηγητής και το 2009 τακτικός καθηγητής Εθνομουσικολογίας στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Επιστημονικά ενδιαφέροντα: Στα επιστημονικά του ενδιαφέροντα περιλαμβάνονται η ελληνική δημοτική μουσική (με έμφαση στα επιμέρους τοπικά ιδιώματα και στα λαϊκά μουσικά όργανα), η αστική λαϊκή μουσική (ρεμπέτικο, θέατρο σκιών) και το νεότερο ελληνικό τραγούδι. Επίσης ασχολείται με θέματα μουσειολογίας, οργάνωσης αρχείων και πολιτιστικής διαχείρισης. Έχει πραγματοποιήσει επιτόπιες έρευνες και μουσικές καταγραφές σε όλη την Ελλάδα και στα Ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας. Συνεργάστηκε με τον Φοίβο Ανωγειανάκη στην ίδρυση  του Μουσείου Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων-Κέντρου Εθνομουσικολογίας, του οποίου υπήρξε Πρόεδρος (1991-2014). Από το 1995 ως το 2004 ήταν συντονιστής (μαζί με τη Λουκία Δρούλια) και υπεύθυνος της μουσικής ομάδας στο ερευνητικό πρόγραμμα «Καταγραφή της ελληνικής μουσικοχορευτικής παράδοσης: Θράκη-Αν. Μακεδονία» του Συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής» κι επιμελήθηκε, σε συνεργασία με την ερευνητική ομάδα, τη δημιουργία σχετικού αρχείου και ηλεκτρονικής βάσης δεδομένων στη «Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος» (www.mmb.org.gr). Έχει επιμεληθεί βιβλιογραφικές, δισκογραφικές και ηλεκτρονικές εκδόσεις, ταινίες-ντοκιμαντέρ, εκθέσεις, συνέδρια, εκπαιδευτικά προγράμματα, φεστιβάλ, συναυλίες και μουσικοθεατρικές παραστάσεις για την ελληνική μουσική στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.»

Μιχάλης Γιαννακάκης

«Ένας ακόμη σημαντικός απόφοιτος (1970) του σχολείου, γνωστός στους ασχολούμενους με την Επιστήμη των Υπολογιστών (Computer Science). Ο  Μιχάλης Γιαννακάκης είναι απόφοιτος της Βαρβακείου Σχολής Αθηνών, της Σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του ΕΜΠ (1975) και του Πανεπιστημίου Πρίνστον από όπου πήρε το διδακτορικό του (1979).
Εργάσθηκε στα εργαστήρια ερευνών Bell Labs μεταξύ 1978-2001, υπήρξε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ (2002-03) και από το 2004 διδάσκει στο Τμήμα Επιστήμης των Υπολογιστών του Κολούμπια. Η έρευνά του εστιάζεται στη σχεδίαση και ανάλυση αλγορίθμων, στη θεωρία της πολυπλοκότητας, στη θεωρία των παιγνίων, στις βάσεις δεδομένων κ.α. Είναι επίσης μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Μηχανικής των ΗΠΑ από το 2011 , της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ από το 2018, και της Academia Europaea από το 2013, καθώς και κάτοχος του Βραβείου Knuth.»

Νίκος Σύψας

Ένα από τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν το προηγούμενο διάστημα είναι ο καθηγητής Παθολογικής Φυσιολογίας Λοιμώξεων του ΕΚΠΑ και μέλος της Επιστημονικής Ομάδας για τον νέο κορωνοϊό (Cov-SARS2) Νίκος Σύψας.  Ο Νίκος Σύψας είναι συναπόφοιτος και τελείωσε το σχολείο το 1978. Λίγα λόγια για το βιογραφικό του: Ο Νικόλαος Σύψας είναι κάτοχος πτυχίου και διδακτορικού, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ και διδακτορικού, Πανεπιστήμιο Ζυρίχης. Υπήρξε Research Fellow in Medicine, Infectious Disease Unit στα Massachusetts General Hospital και Harvard Medical School στη Βοστώνη των ΗΠΑ(10/1994-3/1997). Επίσης, Research Intern, Infectious Diseases Unit, M.D. Anderson Cancer Center, and Texas University, Houston, Texas, USA (Μάρτιος 2007 – Μάιος 2007). Στο Διδακτικό του έργο περιλαμβάνονται τα προπτυχιακά μαθήματα Παθολογικής Φυσιολογίας, Παθολογίας και Λοιμώξεων στους 3ετείς, 4ετείς, και 6ετείς φοιτητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς επίσης τα κατ’ επιλογή μαθήματα Κλινική Ανοσολογία και Λοιμώξεις τόσο στην Ιατρική Σχολή όσο και στην Οδοντιατρική και τη Φαρμακευτική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σε μεταπτυχιακό επίπεδο είναι Μέλος της Τριμελούς Συμβουλευτικής Επιτροπής σε 12 διατριβές, Διδάσκων σε 8 ΠΜΣ καθώς επίσης έχει υπάρξει Προσκεκλημένος Ομιλητής σε πάνω από 100 Διαλέξεις σε Στρογγυλά Τραπέζια, Σεμινάρια, Ημερίδες και Μετεκπαιδευτικά Προγράμματα Κλινικών. Tο ερευνητικό του έργο περιλαμβάνει, 105 δημοσιεύσεις σε ξενόγλωσσα περιοδικά με 359.867 άθροισμα συντελεστή απήχησης και 3,720 μέσο συντελεστή απήχησης καθώς και 3 δημοσιεύσεις σε ελληνικά περιοδικά. Έχει συγγράψει 9 κεφάλαια σε βιβλία, ενώ έχει πραγματοποιήσει 69 και 70 ανακοινώσεις σε διεθνή και ελληνικά συνέδρια αντίστοιχα. Τέλος έχει 207 διαλέξεις – εισηγήσεις σε Συνέδρια και Ημερίδες, ενώ έχει συμμετάσχει (ως Προεδρείο) σε 51 Στρογγυλές Τράπεζες.

Παναγιώτης Κουνάδης

« Ο Παναγιώτης Κουνάδης είναι πολύ γνωστός σε όσους ασχολούνται, ως ακροατές ή και ως μελετητές  με το ρεμπέτικο. Γεννημένος το 1943 στα Δειλινάτα της Κεφαλλονιάς, μετακομίζει με την οικογένειά του στην Αθήνα και συγκεκριμένα στη Νέα Φιλαδέλφεια το 1945. Τελειώνει την Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή το 1961 και την Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ το 1967. Συνεχίζει με μεταπτυχιακές σπουδές (1968-73) στο Ινστιτούτο Πολεοδομίας στην Σορβόννη. Σπουδάζει επίσης Κοινωνικές και Οικονομικές Επιστήμες και Εθνομουσικολογία στην Ecole Pratique des Hautes Etudes. Από το 1973-95 εργάζεται ως πολιτικός μηχανικός,εκπονώντας τεχνικές μελέτες και έχοντας την επίβλεψη των έργων. Από τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου Φίλων Ελληνικής Μουσικής (1961-67) και του Κέντρου Έρευνας και Μελέτης Ρεμπέτικου Τραγουδιού (1976-83), που επιμελήθηκε δισκογραφικές εκδόσεις, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Το 1993 ιδρύει το Αρχείο Ελληνικής Δισκογραφίας κι εκδίδουν ψηφιακούς δίσκους από τον θησαυρό της δισκογραφίας  των 78 στροφών σε συνεργασία με δισκογραφικές εταιρείες. Συνεργάζεται με την ΕΡΑ2 και ΕΡΑ4 και το Κανάλι 1 του Πειραιά (1988-93). Επιμελείται σειρές εκπομπών που προβάλλονται στην ΕΤ1, «Εις ανάμνησιν στιγμών ελκυστικών», «Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς» και «Γειά σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά». Έχει πλούσια αρθρογραφία σε μουσικά περιοδικά αλλά και εφημερίδες, καθώς και πολλές ομιλίες σε συνέδρια και εκδηλώσεις. Το 1999 εκδίδεται σε συνεργασία με την ΓΣΕΕ το βιβλίο του «Γειά σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά», ενώ τα τελευταία χρόνια με την συνδρομή του Ιδρύματος Σταύρου Νιάρχου δημιουργεί το Αρχείο Κουνάδη με ντοκουμέντα και πληροφορίες για την ελληνική μουσική.» https://youtu.be/2UVCWK91fPc

Χρήστος Παπακυριακόπουλος

«Ο Χρήστος Παπακυριακόπουλος, ένα πολύ μεγάλο όνομα με παγκόσμια εμβέλεια κι ακτινοβολία ήταν άλλος ένας απόφοιτος του σχολείου μας. Γεννημένος το 1914 στην Αθήνα , προερχόταν από αστική κι εύπορη οικογένεια, ο πατέρας του ήταν υφασματέμπορος στην Ερμού. Κάτοικος της Πλάκας, αφού τελείωσε την πρώτη τάξη του Γυμνασίου στο Α γυμνάσιο, εισάγεται  το 1927 στο Βαρβάκειο. Εξαιρετικός μαθητής εισέρχεται το 1933 στο ΕΜΠ , στην σχολή Πολιτικών Μηχανικών, όπου ο καθηγητής Μαθηματικών Νικόλαος Κρητικός, αντιλαμβανόμενος το ιδιαίτερο ταλέντο του , τον πείθει να μετεγγραφεί στο  Μαθηματικό του ΕΚΠΑ. Όταν αποφοιτά , διορίζεται βοηθός του Κρητικού. Το 1940 , τον βρίσκει να υπηρετεί στο Μέτωπο, ενώ έχει ξεκινήσει την διδακτορική του διατριβή. Στην Κατοχή εντάσσεται στις τάξεις του ΕΑΜ, ενώ μετά τα Δεκεμβριανά ακολουθεί την υποχώρηση του ΕΛΑΣ, καταφεύγοντας στην Καρδίτσα , όπου διδάσκει Αριθμητική μικρούς μαθητές. Μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας, επιστρέφει στο ΕΜΠ, αλλά το κλίμα είναι πολύ βαρύ, τόσο για αυτόν, όσο και για τον μέντορά του Ν. Κρητικό. Παραιτούνται κι οι δυο το 1946 , για να προλάβουν την απόλυσή τους κι ο Παπακυριακόπουλος, άνθρωπος εσωστρεφής και μοναχικός, επί δυο χρόνια μένει στο σπίτι του , ασχολούμενος με τις μελέτες του. Το 1948, δέχεται πρόσκληση από το Πρίνστον κι ανταποκρίνεται. Η Ελληνική κυβέρνηση τον διαβάλλει , κατηγορώντας τον ως επικίνδυνο κομμουνιστή και του αφαιρεί την ιθαγένεια, αλλά το Πρίνστον τον υπερασπίζεται και του προσφέρει καθηγητική έδρα. Ο Παπακυριακόπουλος την αρνείται, θεωρώντας βαρετή την εκπαιδευτική διαδικασία, και επικεντρώνεται στην μελέτη και την έρευνα. Επί 25 χρόνια ζει σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, χωρίς κοινωνικές επαφές κι ασχολείται με εξισώσεις και προβλήματα. Έχει μεγάλη συνεισφορά στην κατανόηση του χώρου με την απόδειξη τριών θεωρημάτων, το Λήμμα του Ντεν, το θεώρημα του Βρόχου και το θεώρημα της Σφαίρας. Το 1964 , τιμάται με το βραβείο Βέμπλεν, που αποτελεί την ανώτατη διάκριση στον χώρο της Γεωμετρίας. Μετά την πτώση της χούντας του αποδίδεται ξανά η ελληνική ιθαγένεια, γίνεται μέλος της Ακαδημίας κι ενώ ετοιμάζεται να ταξιδέψει στην πατρίδα , πεθαίνει το 1976 από καρκίνο του στομάχου. Όταν ρωτήθηκε ο Σάμιουελ Άιλενμπεργκ (πατέρας της θεωρίας κατηγοριών) , αν υπάρχει σύγχρονος Έλληνας μαθηματικός εφάμιλλος του Ευκλείδη και του Αρχιμήδη απάντησε : μα αφού έχετε τον Πάπα , όπως ήταν γνωστός ο Παπακυριακόπουλος στην Αμερική. Πεθαίνοντας ο Παπακυριακόπουλος άφησε την περιουσία του στο ΕΜΠ….»