In memoriam Τάκη Φάντη

Αγαπημένε Φίλε Τακούλη,

Με πολύ πόνο γράφω αυτές τις λίγες γραμμές. Πριν από μερικές μέρες ακόμα, λες και είχες προαίσθηση, ήρθες να με δεις εκεί που παραθέριζα και σου είπα πόσο χάρηκα που σε είδα. Κοιτάζαμε τη θάλασσα, μου είπες ωραία είσαι εδώ, και συνεχίσαμε τη προσπάθεια να αδειάσουμε το μπουκάλι με το τσίπουρο.

Ο Τάκης ήταν μέχρι σήμερα το πρωί, το τελευταίο εν ζωή μέλος του πρώτου Διοικητικού Συμβούλιου του Συλλόγου μας του 1952. Με καμάρι έλεγε όπου και να βρισκόμαστε: είμαστε εβδομήντα χρόνια φίλοι, μπορείτε να το διανοηθείτε;

Το 1974, μια ομάδα φανατικών ‘’Βαρβακειοπαιδων’’, αναλάβαμε το Σύλλογο μας. Από τα τότε μέλη του Δ.Σ. αρκετοί μας άφησαν. Από τους υπόλοιπους οι περισσότεροι έχουμε ξεπεράσει το προσδόκιμο. Ο Τακούλης ήταν ένας από αυτούς. Και είχαμε πει, ότι τώρα πια καλό είναι να συναντιόμαστε τακτικότερα. Για ευνόητους λόγους. Που ξέρεις; Και πράγματι, τώρα πια ένα μείγμα αποφοίτων Η1, Η2 και Η3 της οδού Κωλεττη του 1954, βρισκόμαστε σε κάποιο εξοχικό ουζάδικο για μερικές ώρες κάθε ενάμιση με δυο μήνες και ρημάζαμε τσίπουρο και ούζο. Γιατρό δεν είχαμε στη παρέα μας επίτηδες. Θα μας χαλαγε το κέφι με τη γκρίνια του.

Γιατί τις είχαμε πολύ ανάγκη αυτές τις συναντήσεις. Προσπαθούσαμε να μην αναφερόμαστε στα τελευταία χρόνια που για μερικούς από μας ήταν άθλια. Θυμόμαστε όμως τη σχολική μας ζωή και τους καθηγητές μας στο Βαρβάκειο με συγκίνηση, από τον Τσετσέ στον Πυτζάμα, με ενδιάμεσα το αυστηρό πρόσωπο του Μάζη να μας κοιτάζει από το παράθυρο του σπιτιού του, απέναντι από το Σχολείο.

Η παρέα τώρα έγινε πιο φτωχή. Ο Σπύρος, ο Νίκος, ο Θεόφραστος, ο Μίλτος, ο Κώστας, ο Αλέκος, ο Γιάννης, ο γράφων, θα ευχόμαστε καλό κατευόδιο στον Τακουλη μας, τον καλό μας φίλο. Και μακάρι, αν είναι δυνατό, να μη κτυπήσει ποτέ πάλι απρογραμμάτιστα κάποιο τηλέφωνο….

Σε αγαπάμε πολύ Τακουλη και θα μας λείπεις……

Βλάντικ (Βλαντισλάβ) Νελαβίτσκυ

8 Ιουλίου 2018