Η αιχμηρή άποψη του καθηγητή Στάθη Παπαβασιλείου

Η αιχμηρή άποψη του καθηγητή Στάθη Παπαβασιλείου, απόφοιτου της Βαρβακείου Προτύπου Σχολής 1968

 

Κύριε Φίλη,

Ισότητα στην Παιδεία δεν σημαίνει κατάργηση εξετάσεων, κατάργηση βαθμολογίας, κατάργηση της διαβάθμισης στην επίδοση σε ήθος και μάθηση.

Αυτό μπορεί να συμβεί μόνον αν αποδεχθείτε εκ προοιμίου ότι θέλετε αυριανούς πολίτες χωρίς δυνατότητα κρίσης, πειθήνιους εργάτες που θα ζουν με την αυταπάτη και την αυθάδεια να νομίζουν ότι είναι ίσοι με τους καλύτερους απ’ αυτούς.

Να σας πω εγώ τι είναι ισότητα στην Παιδεία, όπως την έζησα στο “Βαρβάκειο”, όταν ήταν “Βαρβάκειο”.

Μετά από εισαγωγικές εξετάσεις βρεθήκαμε στην ίδια τάξη το 1962 εγώ, που ο πατέρας μου είχε πάει εξορία ως κομμουνιστής, ο Σ. Τσομώκος του οποίου ο πατέρας ήταν εισπρακτοράκι στα λεωφορεία, ο Γ. Σινανίδης του οποίου ο πατέρας ήταν ξεριζωμένος Μικρασιάτης και ήταν αυτοκινητιστής και ράφτης με τον οποίο μεγαλώσαμε μαζύ σε διπλανά σπίτια στην Ν. Ελβετία, ο Κ. Βαγενάς του οποίου ο πατέρας ήταν στρατηγός και αυλάρχης στο παλάτι, ο Α. Αλαβάνος, ναι αυτός ο Αλαβάνος, ο Α. Χάγιος, ναι αυτός ο Χάγιος, ο Κουλής, ναι αυτός ο Κουλής, ο Κίκιζας του οποίου ο πατέρας ήταν εργοστασιάρχης, ο Μήτσης του οποίου ο πατέρας ήταν παππάς, ο αριστοκράτης Παπαστράτης, και πάει λέγοντας.

Κάθισα στο ίδιο θρανίο για τρία χρόνια με τον Β. Ελιέζερ, αδελφικό μου φίλο Εβραίο και αν δεν απατώμαι επικεφαλής της Ισραηλιτικής κοινότητας και τον Δ. Σταματογιαννόπουλο, κατόπιν υπεύθυνο της χωροταξίας της Θράκης, μεταξύ άλλων, μία πολυσχιδή και πολυτάλαντη προσωπικότητα, που τον πέταξαν σαν την τρίχα από το ζυμάρι όταν αρνήθηκε να πάρει “μαύρα” χρήματα επί ΠΑΣΟΚ, σαν αυτά που θεσμοθετείτε με τις offshore τώρα, ενώ ο συμμαθητής μου Τ. Καμενίδης υπεράσπισε μόνος του τα συμφέροντα της χώρας ως κρατικός λειτουργός στην τότε ΕΟΚ, περιμένοντας μάταια από τον μόνιμα μεθυσμένο Υπουργό εντολές για το τι να κάνει.

Τιμώ και αγαπώ τους συμμαθητές μου έως σήμερα και θα τους τιμώ και αγαπώ μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, αν και δεν τους αναφέρω όλους, και ζητώ συγγνώμη από όσους παραλείπω, χάριν οικονομίας του κειμένου.

Αν στέκεται ακόμη κάτι όρθιο σ’ αυτή την χώρα, στέκεται χάρη σε μας και στους νέους όλων των γυμνασίων και λυκείων της εποχής μας, όσοι ζυμώθηκαν στο πνεύμα της άμιλλας, της ευγένειας, της εντιμότητας και της φιλοπατρίας.

Ήταν μία αντιπροσωπευτική διατομή της Ελληνικής κοινωνίας με μόνο κριτήριο εισαγωγής και φοίτησης την επίδοσή μας.

Όχι μόνον την ακαδημαϊκή αλλά και του ήθους και δόθηκε σε όλους μας η ευκαιρία να φοιτήσομε. Όπως ίσως γνωρίζετε δεν πληρώναμε δίδακτρα.

Οι καθηγητές μας είχαν βέβαια αδυναμίες, αλλά αγαπούσαν και την πατρίδα και εμάς έως θανάτου, και φρόντισαν να αναπτύξουν το πνεύμα και την ψυχή μας για να μας κάνουν όσο καλύτερους μπορούσαν. Σ’ αυτούς και τους γονείς μου χρωστώ αυτό που είμαι.

Απ’ αυτό το σύστημα Παιδείας, δεν προέκυψε μία καπιταλιστική ελίτ, αλλά ελίτ όλων των πολιτικών και θρησκευτικών χώρων όπως αποδεικνύουν τα ονόματα που σας παρέθεσα.

Η αχίλλειος πτέρνα αυτού του συστήματος ήταν ότι δεν μας έμαθαν να αντιμετωπίζομε αποτελεσματικά μετριότητες και αυτό λόγω της πάση θυσία εθνικής ομοψυχίας την οποία δίδασκαν, θέτοντας τα θεμέλια της εθνικής συνεννόησης η οποία επήλθε πολύ αργότερα και την οποία σεις υπονομεύετε με όσα πρεσβεύετε και νομοθετείτε.

Αυτό που εσείς ονομάζετε “αυταρχική εκπαίδευση”, παρήγαγε εκπαιδευτικούς που όταν προφέρετε τα ονόματά τους θα πρέπει να πλένετε πρώτα το στόμα σας μήπως και καθαρίσει από τα λάθη των Ελληνικών που συνεχώς κάνετε και μήπως βγει απ’ αυτό καμιά σωστή κουβέντα, όπως ο αείμνηστος Μάζης και ο υποτιμημένος επίσης αείμνηστος Φούφας που τον κοροϊδεύαμε πίσω από την πλάτη του λόγω του ονόματός του χωρίς να γνωρίζομε το απόθεμα ψυχής που διέθετε, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι.

Ο αείμνηστος Φούφας, μπήκε ανάμεσα στον αριστούχο μαθητή από το Μεσολόγγι και νυν επιτυχημένο Οδοντίατρο και αδελφικό φίλο μου και έγκριτο πολίτη στο Ηράκλειο με πολυσχιδή δράση προς όφελος της πόλης, Σ. Νικολόπουλο, που έμενε μόνος του σε ένα υπογάκι της Π. Κάνιγγος, και τους άνδρες της Ασφαλείας που ήλθαν στο σχολείο να τον συλλάβουν, επειδή έλαβε μέρος, 16-17 ετών τότε, στην πρώτη διαδήλωση εναντίον της δικτατορίας λέγοντας τους: “Έξω κύριοι από το σχολείο ΜΟΥ”. Αυτοί ήταν οι “αυταρχικοί” εκπαιδευτές τους οποίους μέμφεστε, οι εμπνευστές της αριστείας οι οποίοι υπέμειναν στωικά, κακώς, την ανωνυμία την οποία τους επέβαλλε από τότε, το πλήθος των αναξίων και μετρίων που μας κατέπνιξε. Η πολιτεία ουδέποτε τους απένειμε τα εύσημα που τους χρωστούσε και τους χρωστά και ας είναι αυτές οι ταπεινές γραμμές φόρος τιμής και ευγνωμοσύνης προς την προσφορά τους,.

Τους βαρύνει όμως η ευθύνη διότι εμμέσως παρέδωσαν την χώρα στους παντοειδείς μετεξεταστέους αντί των αρίστων.

Χρειαζόταν βελτιώσεις και εκσυγχρονισμό το σύστημα εκείνο; Βεβαίως και πολλές.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν χρειαζόταν και δεν χρειάζεται η κατάργηση της αριστείας.

Κοιτάξτε γύρω σας κε Υπουργέ. Ούτε τα δάκτυλά σας δεν είναι ίσα μεταξύ τους.

Το μυστικό είναι να συνεργαστούν και τα πέντε στην λειτουργία του χεριού και όχι να κόψετε τα πιο επιμήκη για να έχουν όλα το ίδιο μέγεθος. Θα επανέλθομε για τα ζητήματα των καταστρεπτικών σας αποφάσεων για το εθνικό και θρησκευτικό φρόνημα των παιδιών μας…

Στάθης Παπαβασιλείου, καθηγητής ενδοκρινολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης, απόφοιτος Βαρβακείου Προτύπου Σχολής 1968